روز و شب در شررم دم به دم از تنهایی            خسته از هجر توأم، خسته‌ام از تنهایی

بر روی گونه مداوم قـدمش می‌لـغـزد            بی‌قراراست همین أشک هم از تنهایی

مرهمی نیست براین زخم زبانها بی‌تو            چه عـذابی همه جا می کـشم از تنهایی

“همۀ دلخوشی‌ام رفته زدستم چه کنم”            وسط شعـله خودم سـوخـتم از تـنهایی

فـاتـح خـیـبـرم و خـانه نـشـیـنم کـردند            رونق تازه گـرفته است غـم از تنهایی

کاش بعد از تو دگر عـمر زیادی نکنم            لاأقـل جـان بدهـم دست کم از تـنهایی

مثل من نیست غریب و به خدا نیست عجیب            حـرف با چـاه اگـر می‌زنـم از تنهـایی